Προτού το σώμα του νεκρού μεταφερθεί στο Γραφείο Τελετπιν Φρανκ Κάμπελ πράκτορες του FBI μπήκαν στο δωμάτιο κι ανακάτεψαν κάποια απ’ τα κιβώτια με έγγραφα και σημειωθείς, ενώ δεν παρέλειψαν να ανοίξουν και το χρηματοκιβώτιο. Δεν είναι γνωστό τι ακριβώς ανακάλυψαν και υπεξαίρεσαν από την πολύτιμη αρχειοθήκη που ο Τέσλα άφησε παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα. Το γεγονός αυτό θα περνούσε ίσως απαρατήρητο αν ο Τέσλα δεν ήταν ένας από τους ανθρώπους που βρισκόταν επί δεκαετίες στην πρωτοπορία του πολλά υποσχόμενου τομέα της ηλεκτροτεχνικής.
Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Τέολα βρέθηκε στο επίκεντρο μιας τεχνολογικής επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο. Kατόρθωσε να φέρει στην ανθρωπότητα φως και ηλεκτρικό ρεύμα, καταργώντας το σκοτάδι της νύκτας και κάνοντας τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπου ασύγκριτα πιο εύκολη. Κατά κοινή ομολογία οι ανακαλύψεις του Τέσλα είναι πιο σημαντικές από εκείνες του Φάραντεϊ ενώ η επίδραση του στη διαμόρφωση του σημερινού κόσμου ξεπερνά κατά πολύ εκείνη του Τόμας Έντισον. Όταν πέθανε ο Τέσλα είχε στο ενεργητικό πάνω από 700 άδειες ευρεσιτεχνίας και μπορούσε να διεκδικήσει την ανακάλυψη ορισμένων πολύ θεμελιακών επινοήσεων, όπως του επαγωγικού κινητήρα, του πολυφασικού συστήματος εναλλασσόμενου ρεύματος, του ραδιοφώνου, της αυτοματικής, του Πηνίου Τέσλα, του φθορίζοντος φωτισμού, του περιστρεφόμενου μαγνητικού πεδίου, της τηλεκατεύθυνσης, της ασύρματης μεταφοράς ενέργειας, των ηλεκτροκινητήρων, της ακτινογραφίας, του ραντάρ κ.α.
Δάμασε τους Καταρράκτες του Νιαγάρα, ενώ οι γεννήτριες εναλλασσόμενου ρεύματος και οι επαγωγικοί κινητήρες, που επινόησε, συνεχίζουν να παράγουν φως και ενέργεια σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Χωρίς αυτόν το μεγάλο επιστήμονα κι εφευρέτη δεν θα υπήρχε εναλλασσόμενο ρεύμα στο σπίτι σας, το φως της λάμπας δεν θα είχε νικήσει το σκοτάδι και δεν θα λειτουργούσαν ο υπολογιστής, η καφετιέρα και όλες οι οικιακές συσκευές σας.
Ο Τέσλα δεν ήταν μόνον ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες και εφευρέτες της εποχής του. ήταν στη κυριολεξία ο «Προμηθέας» του ηλεκτρισμού και ο άνθρωπος που «ανακάλυψε» τον 20ο αιώνα.
Εδώ θα ρίξουμε μια ματιά σε δυο περίεργα γεγονότα που ωφείλονται σε αυτόν. Το πρώτο έχει να κάνει με την έκρηξη που έγινε στην Τουγκουσκα (Σιβηρία) και το πείραμα της Φιλαδέλφιας.
Οι φήμες για την εμπλοκή του Τέσλα στην μυστηριώδη έκρηξη της Τουγκούσκα, που έλαβε χώρα στην κεντρική Σιβηρία τον Ιούνιο του 1908 ξεκίνησαν από τον παραψυχολόγο Αντρίγια Πουχάριτς και διαδόθηκαν σε ένα μυθιστόρημα του οποίου ο Τέσλα περιγράφεται πως ανεβαίνει πάνω στον πύργο του στο Γουόρντεκλιφ του Αονγκ ¶ιλαντ, και να προκαλεί ένα πανδαιμόνιο σφαιρικών κεραυνών, που εξαπολύονται σε τεράστιες αποστάσεις. Ειπώθηκε πως η έκρηξη στην Τουγκούσκα ισοπέδωσε μια περιοχή εκτάσεως ίση με το νησί της Ρόδου και απελευθέρωσε ενέργεια 2.000 φορές μεγαλύτερη από την έκρηξη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Ο Τζέημς Κόρουμ ειδικός πάνω στις τεχνολογίες Τέσλα, υπολόγισε πως αν θεωρητικά, ο εφευρέτης είχε την ικανότητα να απελευθερώσει μόνο το 1% του μαγνητικού φορτίου της Γης. θα μπορούσε να δημιουργήσει παρόμοια καταστροφικά αποτελέσματα. Υπήρχε ωστόσο μια τέτοια δυνατότητα από τον Τέσλα;
Έκρηξη στην Τοαγκούοκα: μια «Ακτίνα Θανάτου» Τέσλα που Ξεστράτισε
Για όσους γνωρίζουν τη ζωή και το έργο του μεγάλου Σερβοαμερικανού εφευρέτη κάτι τέτοιο δεν πρέπει να τους παραξενεύει. Το 1907 ο Νίκολα Τέσλα σχολιάζοντας στους New York Times την περίεργη ανατίναξη του γαλλικού πλοίου Ιένα, δήλωσε ότι ο ίδιος είχε κατασκευάσει και δοκιμάσει τηλεκατευθυνόμενες τορπίλες. Βέβαια επέμενε ότι τα ηλεκτρικά του σήματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καταστροφικά: «Όσον αφορά τη μεταφορά κυματικής ενέργειας σε οποιαδήποτε περιοχή της υδρογείου… είναι κάτι που μπορεί να γίνει με τις συσκευές μου». Ο Τέσλα γνώριζε καλά τις δυνατότητες των ηλεκτρικών και ηλεκτρομαγνητικών σημάτων. Πίστευε ότι ακόμη και μια μικρή ποσότητα ηλεκτρικής ενέργειας θα μπορούσε να έχει καταστροφικά αποτελέσματα αν μπορούσε ν’ απελευθερωθεί με μιας, σ’ ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. Αν μάλιστα συντονίζονταν σε συχνότητα δύο μεγαχέρτζ, τότε η ενέργεια που θ’ απελευθερώνονταν θα ήταν ισοδύναμη με την έκρηξη μιας ατομικής βόμβας ισχύος 10 μεγατόνων! Ένας πομπός που θα εξέπεμπε τέτοια σήματα θα μπορούσε να εξαερώσει οποιοδήποτε μέρος της Γης και μάλιστα με την ταχύτητα του φωτός!Ο Τέσλα έκανε λόγο για «σφαιρικές αστραπές», ένα είδος σφαιρικών ηλεκτρικών βολίδων, που μπορούν να εξαπολυθούν σε μεγάλες αποστάσεις. Ο μηχανισμός πίσω από τις «σφαιρικές αστραπές» του Τέσλα δεν έχει κατανοηθεί καλά. Προφανώς επρόκειτο για κάποιο μικρό τμήμα ενός επιταχυντή. Ο Τέσλα έλεγε ότι ήταν προέκταση του ενισχυτικού μεταδότη του, με τον οποίο μπορούσε να στείλει ακτίνες ενέργειας σε τεράστιες αποστάσεις. Πρόβαλε μάλιστα τη συσκευή του ως το ιδανικό αμυντικό όπλο απέναντι σε κάθε μορφή επίθεσης. Πως μπορούσαν όμως όλα αυτά να συνδέονται με την μυστηριώδη έκρηξη στην Τουγκούσκα; Τα παρακάτω είναι μια εναλλακτική ιστορία για το τι μπορεί να συνέβη μια νύχτα του 1908, όταν ο Τέσλα δοκίμασε για πρώτη φορά το τρομακτικό του όπλο… Εκείνη την εποχή ο αμερικανός εξερευνητής Ρόμπερτ Πήρι έκανε τη δεύτερη εξερευνητική του προσπάθεια στο Βόρειο Πόλο. Ο Τέσλα είχε ανακοινώσει στην εξερευνητική αποστολή ότι θα προσπαθούσε να έρθει σε επαφή με κάποιο τρόπο μαζί της. Τα μέλη της αποστολής του υποσχέθηκαν να αναφέρουν λεπτομερώς σ’ αυτόν οτιδήποτε ασυνήθιστο θα έβλεπαν στην ανοικτή τούνδρα. Ορισμένοι ερευνητές της ζωής του Τέσλα και της μυστικής τεχνολογίας που προέρχεται απ’ αυτόν, ισχυρίζονται ότι ο εφευρέτης στόχευε εκείνη τη χρονιά να προσελκύσει το ενδιαφέρον του διεθνούς τύπου με το να προκαλέσει μια φαντασμαγορική κατακλυσμιαία έκρηξη κάπου στο Βόρειο Πόλο. Και αυτό επειδή, σύμφωνα με τους ίδιους, ο Τέσλα επιθυμούσε να τον δει ο κόσμος ως δημιουργό και κάτοχο νέας μυστηριώδους και καταστροφικής δύναμης. Στις 30 Ιουνίου το απόγευμα, ο Τέσλα, συνοδευόμενος από τον βοηθό του Τζωρτζ Σερφ, ανέβηκε στην κορυφή του πύργου του στο Γουόντερκλιφ για να εξαπολύσει την «ακτίνα θανάτου», διαμέσου του Ατλαντικού ωκεανού, στην Αρκτική, υπολογίζοντας ως στόχο μια παγωμένη περιοχή στα δυτικά του σημείου που βρισκόταν η αποστολή του Πήρι. Ο Τέσλα άναψε την συσκευή του.
Περίμενε με αγωνία για να τεθεί σε πλήρη λειτουργία. Οι λυχνίες και τα πηνία πλησίαζαν στη μέγιστη ισχύ ταλάντωσης. Και τότε ακούστηκε ένας σχεδόν ανεπαίσθητος κραδασμός. Μετά βίας φάνηκε η εξαιρετικά λεπτή ακτίνα φωτός που εκηέμφθηκε. Τότε μια κουκουβάγια πέταξε από το μέρος που κούρνιαζε στ’ αετώματα του πύργου προς την κατεύθυνση της ακτίνας. Μόλις την ακούμπησε το πουλί κονιορτοποιήθηκε! Μετά απ’ αυτό ο Τέσλα σταμάτησε τη δοκιμή. Την επόμενη μέρα ο εφευρέτης κοίταξε τις εφημερίδες κι έστειλε τηλεγράφημα στον Πήρι, ελπίζοντας με τις πληροφορίες που θα λάμβανε να σταθεροποιούσε την αποτελεσματικότητα και την ευστοχία της «ακτίνας θανάτου» του. Δεν πήρε καμία απάντηση. Ο Τέσλα ήταν έτοιμος να παραδεχτεί την αποτυχία του όταν έφθασαν τα νέα για το παράξενο συμβάν στη Σιβηρία.
Ως γνωστόν στις 30 Ιουνίου του 1908 μια καταστροφική έκρηξη ισοπέδωσε την απομακρυσμένη σιβηριανή περιοχή της Τουγκούσκα. Ήταν η μεγαλύτερη έκρηξη στη μέχρι τότε ανθρώπινη ιστορία και συγκρίνεται μόνο με τις μεταγενέστερες πυρηνικές δοκιμές. Οι επιστήμονες πιστεύουν πως το συμβάν στην Τουγκούσκα οφείλεται σε πρόσκρουση μετεωρίτη, ωστόσο δεν βρέθηκε ποτέ ούτε κρατήρας, ούτε μεταλλικά στοιχεία του ουράνιου επισκέπτη. Οι υποστηρικτές της ανάμιξης του Τέσλα στην έκρηξη της Τουγκούσκα, αγνοώντας ίσως κάποιους από τους νόμους της Θερμοδυναμικής και υπερτιμώντας τις δυνατότητες των εγκαταστάσεων στο Γουόρντεκλιφ του Αονγκ Αιλαντ πιστεύουν πως μια «ακτίνα θανάτου» του εφευρέτη ξέφυγε αηό τον σχεδιασμένο στόχο της και κατέστρεψε την περιοχή της Σιβηρίας. Ευτυχώς, ως από θαύμα, δεν υπήρχε κανένας νεκρός. Μετά από αυτό το συμβάν ο Τέσλα αποσυναρμολόγησε την «ακτίνα θανάτου», θεωρώντας την πολύ επικίνδυνη για να συνεχίσει να υπάρχει στα χέρια μιας ανώριμης ανθρωπότητας…
Εμπλέκεται ο Τέσλα στο Πείραμα της Φιλαδέλφειας;
Ανάμεσα στους Αμερικανούς συνωμοσιολόγους το Πείραμα της Φιλαδέλφειας είναι μια από τις πλέον αγαπημένες «θεωρίες συνωμοσίας» η οποία μάλιστα εμπλουτίζεται συνεχώς με το πέρασμα του χρόνου.Έτσι, η φιλολογία γύρω από το Πείραμα της Φιλαδέλφειας, που ήταν ένα απόρρητο σχέδιο αορατότητας κι εξαφάνισης ενός αμερικανικού αντιτορπιλικού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, απέκτησε διαστάσεις νεομυθολογίας στην οποία οι συνωμοσιολόγοι εμπλέκουν και το όνομα του Νίκολα Τέσλα.
Στις 12 Αυγούστου του 1943 ένα επανδρωμένο νεότευκτο αντιτορπιλικό, το USS Eldrige DE 173, βρέθηκε στην περιοχή του κόλπου του Delaware και συγκεκριμένα μέσα στη ναυτική βάση της Φιλαδέλφειας, για ένα πείραμα αορατότητας του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού. Το πρόγραμμα αυτό είχε την επίσημη ονομασία Project Rainbow αλλά είναι ευρύτερα γνωστό ως Πείραμα της Φιλαδέλφειας. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, κατά τη διάρκεια αυτού του μυστικού πειράματος εφαρμογής της Θεωρίας του Ενοποιημένου Πεδίου του Αϊνστάιν το πλοίο χάθηκε για λίγα λεπτά από το οπτικό πεδίο και εξαφανίστηκε! Το πλοίο ήταν γεμάτο με γεννήτριες παραγωγής ηλεκτρομαγνητικών πεδίων κι όταν αυτές τέθηκαν οε πλήρη λειτουργία, τυλίχθηκε σε μια ηρασινογάλαζη ομίχλη ιόντων κι εξαφανίστηκε. Σύμφωνα με μια πιο εξωτική εκδοχή το σκάφος «τραβήχτηκε» στον υπερχώρο, τηλεμεταφέρθηκε κι επαναϋλοποιήθηκε 350 χιλιόμετρα νοτιότερα, στο λιμάνι του Νόρφολκ της Βιρτζίνια! Το πείραμα πέτυχε αλλά είχε τρομακτικές παρενέργειες πάνω στο πλήρωμα. Όσοι ναύτες είχαν πάνω τους μεταλλικά αντικείμενα κάηκαν μυστηριωδώς. Αλλοι εξαυλώθηκαν κι εξαφανίστηκαν για πάντα και οι περισσότεροι τρελάθηκαν. Ο Νικόλα Τέσλα ήταν άριστος γνώστης των εφαρμογών των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, ενώ ο δεύτερος είχε διατυπώσει το 1927 τη θεωρία του Ενοποιημένου Πεδίου, στην οποία βασίστηκε το πείραμα αορατότητας.
Ο μεγάλος Σερβοαμερικανός επιστήμονας θεωρείται κομβικό άτομο στην εξέλιξη του προγράμματος, αν και στο τέλος παραιτήθηκε επειδή διαφωνούσε στη χρησιμοποίηση ανθρώπινων «πειραματόζωων». Σύμφωνα με τον Αλφρεντ Μπιέλεκ, ενός αυτόπτη μάρτυρα που ισχυρίζεται μάλιστα ότι είναι ένας από τους επιζήσαντες του Πειράματος: «Ο Τέσλα φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου συνεργαζόταν με το Αμερικανικό Ναυτικό πάνω σ’ ένα πρόγραμμα που θα έκανε τα πλοία ηλεκτρονικά “αόρατα” στα εχθρικά ραντάρ». Στο βιβλίο του Μηρέντ Στάιγκερ ισχυρίζεται ότι οι απαρχές του περιβόητου ηειράματος ανάγονται στο Σικάγο του 1931: «Η ομάδα περιλάμβανε τον Τζον Χάτσισον. κοσμήτορα του Πανεπιστημίου του Σικάγου, και τον μεγαλοφυή Νικόλα Τέσλα». Και ο Μπιέλεκ συνεχίζει: «Μολονότι ήταν μια ιδιωτική ερευνητική δραστηριότητα, χρηματοδοτήθηκε εξ αρχής από το Πολεμικό Ναυτικό. Σύντομα το κέντρο της έρευνας μεταφέρθηκε στην ανατολική ακτή (το 1940 η ομάδα μεταφέρθηκε στο ναυπηγείο του Μπρούκλιν και διαβαθμίστηκε με την ονομασία Ργο)θοΙ Κθίηοονν). Ο Τέσλα εντάχθηκε πλήρως στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Εξ αιτίας της στενής του σχέσης με τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ, που έγινε πρόεδρος το 1933, ο Τέσλα προσκλήθηκε από την Ουάσιγκτον για να εργαστεί για λογαριασμό κρατικών προγραμμάτων. Ένα σχέδιο του Τέσλα ήταν η αποκαλούμενη “‘ακτίνα θανάτου”.
Οι περισσότεροι ίσως δεν το γνωρίζουν, αλλά αυτό το όπλο κατασκευάστηκε από τον Αμερικανικό Στρατό το 1938-1939 και δοκιμάστηκε στο Νέο Μεξικό. Ο Τέσλα ήταν ο πρώτος διευθυντής του Πειράματος της Φιλαδέλφειας. Κατόπιν ανέλαβε ο Δρ Τζον Φον Νόυμαν. Ο Αϊνστάιν δεν έλαβε μέρος στο αν και το πείραμα βασίστηκε στην εφαρμογή της Θεωρίας του Ενοποιημένου Πεδίου, αλλά ενεπλάκη σε αρκετά άλλα σχέδια». Μετά την επίθεση των Γιαπωνέζων το Δεκέμβριο του 1941 στη ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ οι Αμερικανοί έδωσαν προτεραιότητα στην ανάπτυξη των «εξωτικών» στρατιωτικών προγραμμάτων. «Ήταν πλέον επιτακτική ανάγκη το πείραμα να παραγάγει πετυχημένα αποτελέσματα όσο το δυνατόν συντομότερο. Ο Τέσλα σχεδίασε ειδικές γεννήτριες και πηνία και ένα πολ,ύπλοκο σύστημα δημιουργίας ραδιοκυμάτων. Τα πάντα σχεδιάστηκαν για να αντέχουν στα πανίσχυρα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Ομως ο Τέσλα ανησύχησε όταν πληροφορήθηκε ότι αυτό το πείραμα θα περιλαμβάνει και ζωντανό πλήρωμα. Δήλωσε ότι οι επιστήμονες δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το τι θα μπορούσε να συμβεί στο πλήρωμα του σκάφους. Ζήτησε από το Ναυτικό να δώσει περισσότερο χρόνο. Αυτοί όμως του είπαν να ξεχάσει κάτι τέτοιο.
Ο πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη. Το πείραμα έπρεπε να έχει αποτελέσματα. Μια παγωμένη μέρα το Μάρτιο του 1942 επιχειρήθηκε να κάνουν αόρατο ένα πειραματικό πλοίο -κάποιο πολεμικό σκάφος- αλλά τίποτε δε συνέβη. Η φαινομενική αποτυχία του πειράματος ώθησε τον Τέσλα να πει: “Λοιπόν, είναι φανερό ότι το πείραμα ήταν αποτυχημένο. Τώρα πρέπει να εργαστώ πάνω σε άλλα σχέδια. Αντίο σας”.
Εγκατέλειψε το σχέδιο και δέκα μήνες αργότερα, στις 7 Ιανουαρίου του 1943 βρέθηκε νεκρός στο δοψάτιο του ξενοδοχείου του στη Νέα Υόρκη». Η προηγούμενη ιστορία κατέχει πολύ σημαντική θέση στη «μυθολογία» γύρω από τον Τέαλα. Η αιτία ίσως να βρίσκεται στο γεγονός ότι ακόμη δεν αποδείχτηκε ότι όντως μετά το θάνατο του εφευρέτη κανένας δεν μπήκε στο δωμάτιο του, πριν τον ανιψιό του Σάβα Κοσάνοβιτς κι έτσι κανείς δεν είχε πρόσβαση στην τεραστίας αξίας κληρονομιά του. Σύμφωνα με μία άλλη θεωρία, εκείνη την εποχή (1943) οι πολεμικές επιχειρήσεις είχαν κορυφωθεί και ορισμένοι ειδικοί του Αμερικανικού Στρατού βιαζόταν παρά πολύ να σιγουρευτούν για το πόση αλήθεια υπήρχε στις «φανταστικές δηλώσεις» του Τέσλα για τα πανίσχυρα υπερόπλα του και την ασπίδα αντιαεροπορικής άμυνας που υποστήριζε πως είχε εφεύρει. Επειδή προοπάθηοαν ορισμένες φορές να πάρουν τα σχέδια από τον ίδιο τον Τέολα, χωρίς όμως αποτέλεσμα, κατάλαβαν ότι ο «γεροπαράξενος» εφευρέτης ποτέ δεν θα τους τα έδινε, κι έτσι αποφάσισαν να τον βγάλουν οριστικά έξω από το παιχνίδι… Είναι άλλωστε γεγονός πως ο ανθρωπιστής Τέολα δεν είχε και πολύ εμπιστοσύνη στην ικανότητα του ανθρώπου να χειριστεί έξυπνα τις μαγικές δυνάμεις, που απελευθέρωνε η τεχνολογική επανάσταση του 20ου αιώνα.
Είχε επίγνωση των νέων απειλών και γι’ αυτό πολλές φορές προειδοποίησε την ανθρωπότητα για τον κίνδυνο να βυθιστεί σε μια «τεχνολογική βαρβαρότητα» και τελικά να εξαφανιστεί: «Ζούμε σ’ έναν κόσμο τεχνικών εφευρέσεων χωρίς προηγούμενο στην ιστορία και αυτές οι εφευρέσεις μας οδηγούν σε μια όλο και πιο ολοκληρωτική κυριαρχία στις φυσικές δυνάμεις και στην εξουδετέρωση του χρόνου και του χώρου. Αυτή η εξέλιξη όμως, παρότι συμβάλλει στις ανέσεις μας, στην ασφάλεια και στην απόλαυση της ζωής, δεν μας βοηθάει να πάρουμε τη σωστή κατεύθυνση που οδηγεί στον πραγματικό πολιτισμό και στη φώτιση. Αντίθετα, είναι καταστροφική ως προς τα ιδανικά μας.
Η πραγματική αιτία της καταστροφής των λαών βρίσκεται στην ανικανότητα της ανθρωπότητας να λύσει τα κοινωνικά, ηθικά και πνευματικά της προβλήματα.
Όσο ο αγώνας της επιβίωσης είναι τέτοιος, ώοτε μόνο οι ευπροσάρμοστοι μπορούν να επιβιώσουν, υπάρχει μια υγιής ανάπτυξη της κυριαρχίας του ατομικισμού. Όταν οι μηχανισμοί των αντιδράσεων αποκλίνουν μέοα από το άτομο, η αυθεντική προσπάθεια και πρωτοβουλία καταπιεστούν και οι δημιουργικές δυνατότητες εμποδιστούν, τότε η ανθρώπινη φυλή βυθίζεται βήμα-βήμα στην βαρβαρότητα και τελικά εξαφανίζεται. Παρόμοιο τέλος απειλεί τον δικό μας σημερινό πολιτισμό» (Νίκολα Τέσλα, 1922).