Στο πρώτο μέρος, θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω όλα αυτά τα ανθρωπόμορφα πλάσματα από τους πολιτισμούς ανά την υφήλιο που φαίνεται να έχουν δεχτεί εξωτερική παρέμβαση κατά την εξέλιξη τους στους αρχαίους χρόνους. Τουλάχιστον τα πιο σημαντικά.
Κένταυροι:
Το πλέον γνωστό τέτοιο πλάσμα, καθώς φιγουράρει και στο ζωδιακό κύκλο (τοξότης). Απεικονίζονται μεν ανθρωπόμορφοι, με ανθρώπινο το άνω τμήμα του κορμού, και ζωικό (αλογίσιο) το κάτω. Ως ιδιοσυγκρασίες, όμως, φαίνεται πως δεν ήταν αρκετά ισορροπημένοι και παρουσιάζονται ως είδη πρωτόγονα που όφειλαν περισσότερα στη ζωική φύση τους παρά στην ανθρώπινη κληρονομιά τους (με εξαίρεση τον Χείρωνα που ήταν ιδιαίτερα ευφυής και σοφός δάσκαλος). Ο μύθος τους τοποθετεί στη Θεσσαλία και η παρουσία τους ξεκινά από έναν γηγενή βασιλιά των Λαπίθων.
Για τους σημαντικότερους μύθους για τους κένταυρους ανατρέξτε εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF82#.CE.A3.CE.B7.CE.BC.CE.B1.CE.BD.CF.84.CE.B9.CE.BA.CF.8C.CF.84.CE.B5.CF.81.CE.BF.CE.B9_.CE.BC.CF.8D.CE.B8.CE.BF.CE.B9
Κύκλωπες:
Οι Κύκλωπες ήταν μυθικά όντα της Ελληνικής μυθολογίας και της Ρωμαϊκής μυθολογίας με ένα μάτι στη μέση του μετώπου. Εξάλλου η λέξη κύκλωπας προέρχεται από τη σύνθεση των δυο λέξεων κύκλος και οφθαλμός και προσδιορίζει κάποιο ον με ένα μόνο μάτι στο κούτελο. Ο Στράβων αναφέρει ότι οι Κύκλωπες ήρθανε από τη Λυκία και φτιάξανε τείχη και άλλες κατασκευές στην Τίρυνθα και στις Μυκήνες, γνωστές ως Κυκλώπεια Τείχη.
Περισσότερα για τους κύκλωπες εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%82
Μέδουσα:
Η Μέδουσα στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται ως μία από τις τρεις Γοργόνες. Από τις τρεις αυτές αδελφές η Μέδουσα ήταν η θνητή. Το άλλο της όνομα ήταν Γοργώ, που σημαίνει άγρια ματιά. Κόρη του Φόρκυ ή Φορκέα και της Κητούς, αδελφή των Γοργόνων: Σθενώ και Ευρυάλη, και των Γραιών: Δεινώ, Ενυώ και Πεφρηδώ. Κατά μια εκδοχή ήταν τόσο όμορφη που ο Ποσειδώνας ήθελε να ενωθεί μαζί της. Μεταμορφωμένος σε άλογο βρέθηκε σε επαφή μαζί της, στον ιερό χώρο της Αθηνάς. Η θεά, εξοργισμένη με το γεγονός, δεν μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τον Ποσειδώνα και έτσι ξέσπασε πάνω στη Μέδουσα. Την μεταμόρφωσε σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε. Τελικά τη σκότωσε ο Περσέας, με την βοήθεια της Αθηνάς. Το κεφάλι της, το περίφημο «Γοργόνειο», το παρέλαβε η θεά από τον ήρωα και το επέθεσε στην ασπίδα της, επειδή το κεφάλι της, ακόμη και νεκρό, πέτρωνε όποιον το κοίταζε.
Σάτυροι-Σειληνοί:
Οι Σάτυροι ήταν κατώτερα μυθικά όντα "δαίμoνες" της ελληνικής μυθολογίας, (πνεύματα των βουνών και των δασών), τους οποίους η Ποίηση και η Τέχνη τους απεικόνιζαν από τη μέση και πάνω σχεδόν ανθρωπόμορφους, φαλακρούς και με μυτερά αυτιά, με πόδια και ουρά τράγου, σε αντίθεση με τους Σειληνούς, των οποίων το κάτω μισό του σώματος έμοιαζε με αλόγου. Ήταν, όπως και οι Σειληνοί, υπηρέτες και σύντροφοι του θεού Διόνυσου, τον οποίον είχαν μεγαλώσει από παιδί. Αγαπημένη τους ασχολία ήταν το παίξιμο αυλού και κιθάρας, ο τρύγος και το μεθοκόπημα, αλλά και το κυνήγι των κοριτσιών, που αποτελούσαν όλα μαζί την προσωποποίηση της γονιμότητας της Φύσης.
Για περισσότερα ανατρέξτε εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CF%84%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B9
Σφίγγα:
Στην ελληνική μυθολογία η Σφίγγα ήταν ένα τέρας που έφερνε κακοτυχία και καταστροφή. Σύμφωνα με τον Ησίοδο ήταν κόρη της Χίμαιρας και του Όρθρου ή κατά άλλους του Τυφώνος και της Έχιδνας. Αναπαριστάται ως φτερωτό λιοντάρι με κεφάλι γυναίκας ή ως γυναίκα με πέλματα και στήθη λιονταριού, ουρά ερπετού και φτερά πτηνού. Το όνομά της προέρχεται από τη λέξη σφίγγω.
Περισσότερα εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%AF%CE%B3%CE%B3%CE%B1_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)
Μινώταυρος:
Στην Ελληνική μυθολογία, ο Μινώταυρος ήταν ένα ον με σώμα ανθρώπου και κεφάλι και ουρά ταύρου. Πέρα από την περιγραφική αυτή ονομασία του, το όνομα του Μινώταυρου ήταν Αστερίων. Κάποιες φορές αναπαρίσταται ακόμα ως ταύρος με κορμό ανθρώπου, σε αντιστοιχία με τον Κένταυρο. Κατοικούσε στο Λαβύρινθο, κτίσμα που φτιάχτηκε από το Δαίδαλο κατόπιν εντολής του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Ο Μινώταυρος σκοτώθηκε από τον Θησέα.
Για λεπτομέριες:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82
Γίγαντες:
Οι Γίγαντες (κατά τους αρχαίους Έλληνες) ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά (υπάρχουν και στη Σκανδιναβική μυθολογία με το όνομα Γιοτούν-Jotun). Είχαν μορφή ανθρώπου αλλά ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη. Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας. Είχαν πυκνά μαλλιά και μακριά γένια. Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια. Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό. Άλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί. Επικρατέστερο μέρος για τη γέννησή τους είναι η Παλλήνη της Χαλκιδικής, μια περιοχή εξαιρετικά άγρια.
Λεπτομέριες για τους Γίγαντες:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)
Κέκροπας:
Ο Κέκροπας ήταν γιος της Μητέρας Γης και μυθικός ιδρυτής της πρώτης πόλης των Αθηνών στην Ακρόπολη (που ονομαζόταν Κεκροπί εκείνο τον καιρό), είναι ο πρώτος αττικός ήρωας και χθόνια θεότητα, παρουσιαζόμενος συνήθως ως διφυής, από τη μέση και πάνω άνθρωπος και από τη μέση και κάτω φίδι. Θεωρείται γενάρχης των Αθηναίων (Κεκροπίδες), ενώ πιστεύεται ότι ο τάφος του βρισκόταν στο βορειοδυτικό τμήμα της στοάς των Καρυάτιδων στο Ερέχθειο (Κεκρόπιο). Λατρευόταν κυρίως στην Ακρόπολη υπό τη μορφή φιδιού, έχοντας το δικό του ιερέα, ενώ σ' αυτόν αποδίδονται η θέσπιση διάφορων νόμων, η εφεύρεση της γραφής, η απογραφή του πληθυσμού, η κατάργηση των ανθρωποθυσιών, η ταφή των νεκρών, ο τρόπος οικοδόμησης οικιών αλλά η διαιτησία στη διαφωνία μεταξύ Αθηνάς και Ποσειδώνα για την κηδεμονία της πόλης.
Περισσότερα για τον Κέκροπα εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%82
Έχιδνα:
Στην Ελληνική μυθολογία η Έχιδνα, ήταν το τέρας που υπήρξε η μητέρα των σημαντικότερων τεράτων της μυθολογίας. Ήταν κόρη του Ουρανού και της Γαίας (ή της Κητούς). Είχε το πρόσωπο όμορφης γυναίκας και το σώμα ερπετού.
Περισσότερα εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BD%CE%B1_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)
Εκατόγχειρες:
Στην ελληνική μυθολογία οι Εκατόγχειρες ήταν τέρατα, παιδιά του Ουρανού και της Γαίας. Οι Εκατόγχειρες ήταν τρεις: ο Βριάρεως ή Αιγαίων, ο Κόττος και ο Γύγης. Το όνομά τους οφείλεται στο ότι είχαν εκατό χέρια ο καθένας. Επιπλέον, ο κάθε Εκατόγχειρας είχε 50 κεφάλια και ήταν γιγαντόσωμος. Η δύναμή τους ήταν υπερφυσική. Μόλις γεννήθηκαν οι Εκατόγχειρες, ο πατέρας τους τους έκλεισε στα βάθη της γης. Από εκεί τους ελευθέρωσε ο Δίας για να τον βοηθήσουν κατά την Τιτανομαχία. Αφού οι Τιτάνες νικήθηκαν, ο Δίας τους έκλεισε στα Τάρταρα και έβαλε τους Εκατόγχειρες να τους φυλάγουν. Στην κινεζική μυθολογία υπάρχει μια θεότητα με το όνομα Αβαλοκιτεσβάρα Μποντισάτβα ή Γκουάν Γιν, με τα ίδια χαρακτηριστικά και στην Ινδία η θεά Κάλη.
Λερναία Ύδρα:
Η Λερναία Ύδρα είναι μυθικό όν με επτά ή εννέα κεφάλια, το οποίο σκότωσε ο Ηρακλής στον δεύτερο από τους δώδεκα άθλους του. Καρπός της Έχιδνας και του Τυφώνα, η Λερναία Ύδρα ήταν αθάνατη. Δρούσε στην περιοχή Λέρνη - βαλτότοπος που βρίσκεται νότια του Άργους - απ'όπου πήρε και το όνομά της. Το άντρο της βρισκόταν στους πρόποδες του όρους Ποντίνου, κοντά στην Πηγή της Αμυμώνης. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, έβγαιναν δύο. Μόνο καίγοντάς το με φωτιά κατάφερε να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό και αυτό το κατάφερε με την βοήθεια του ανηψιού του Ιολάου. Το τελευταίο κεφάλι, που ήταν και το κεντρικό κι αθάνατο, το έκοψε και το έθαψε στη γη για να μην ξαναζωντανέψει. Από το αίμα της ο Ηρακλής έκανε τα βέλη του δηλητηριώδη. Από το δηλητήριο αυτό δεν γλύτωσε ούτε ο ίδιος, ούτε και ο Κένταυρος Χείρωνας.
Κέρβερος:
Στην Ελληνική μυθολογία, ο Κέρβερος αντιπροσωπεύει τον φύλακα του Άδη και έχει συνήθως την μορφή ενός σκύλου συνηθέστερα με τρία κεφάλια και με ουρά που απόληγε σε κεφαλή δράκου.
Περισσότερα για τον κέρβερο εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
Χίμαιρα:
Στην Ελληνική μυθολογία αναφέρεται η Χίμαιρα ως ένα φοβερό τέρας που εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και η ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα). Το τέρας αυτό φέρονταν να το εξέτρεφε ο βασιλιάς της Καρίας Αμισόδωρος.
Λεπτομέριες εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B1_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)
Στυμφαλίδες Όρνιθες:
Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, δηλαδή τα «πουλιά της Στυμφαλίας», ήταν ανθρωποφάγα πουλιά με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, των οποίων η εξόντωση ήταν ο 6ος άθλος του Ηρακλή.
Οι Στυμφαλίδες όρνιθες διώχθηκαν από τους λύκους από μια χαράδρα κοντά στον Ορχομενό της Αρκαδίας και είχαν καταφύγει στη λίμνη Στυμφαλία της ορεινής Κορινθίας, συνιστώντας απειλή για τους ανθρώπους, τα κοπάδια και τις σοδειές. Ο Ηρακλής δεν γνώριζε πώς να τις κάνει να βγουν από την πυκνή βλάστηση της λίμνης, αλλά η θεά Αθηνά του έδωσε κρόταλα από χαλκό σφυρηλατημένα στο εργαστήρι του Ηφαίστου, τα οποία κροτάλισε ο ήρωας από ένα ύψωμα δίπλα στη λίμνη. Με τον τρόπο αυτό τα πουλιά ξεσηκώθηκαν τρομαγμένα και ο Ηρακλής τα εξολόθρευσε με τα βέλη του.
Πήγασος:
Ο Πήγασος ήταν το φτερωτό άλογο της Ελληνικής Μυθολογίας, για τον οποίο, αν και ο Όμηρος δεν τον αναφέρει, υπάρχουν διάφορες παραδόσεις που μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AE%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%82_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)
Μονόκερος:
Είναι μυθικό ον, συνήθως άγριο ζώο αδύνατο να πιαστεί, με τη μορφή αλόγου κι ένα κέρατο στο μέτωπο. Οι αναφορές για την μορφή του πολλές: Ζώο με σώμα αλόγου, κεφάλι ελαφιού, ουρά αρκούδας και πόδια ελέφαντα. Στο κέντρο του μετώπου έχει ένα μεγάλο μαύρο κέρατο. Άλλοτε είχε γενειάδα όπως του τράγου και στριφογυριστό κέρατο, από τη μέση και πίσω άλογο και τα μπροστινά πόδια αντιλόπης. Το κέρατο του είχε μαντικές ικανότητες με ένα μόνο κτύπημα του μπορούσε να σκοτώσει ελέφαντα. Εχθρός του μονόκερου αναφέρεται το λιοντάρι.
Στην περιοχή της Ινδίας είχε τη μορφή γαϊδάρου είχε άσπρο τρίχωμα γαλανά μάτια και πορφυρό κεφάλι, το κέρατο στο κέντρο του μετώπου είχε στη βάση άσπρο χρώμα μαύρο στη μέση και κόκκινο στην άκρη. Στην ίδια περιοχή αναφέρεται και με πράσινο τρίχωμα ανθρώπινη ομιλία που όταν μιλούσε έδινε χρησμούς.
Στην Κινέζικη μυθολογία ήταν ένα από τα 4 ζώα που έφερναν καλό και το σπουδαιότερο από όλα τα ζώα ενώ ζούσε χίλια χρόνια. Είχε την σώμα ελαφιού ουρά βοδιού και οπλές αλόγου, το τρίχωμα στην πλάτη του ήταν πολύχρωμο και η κοιλιά του κίτρινη ή καφέ. Ήταν ήρεμο ζώο και τόσο καλοκάγαθο που περπατούσε έτσι ώστε να μην πατήσει κάποιο ζωντανό πλάσμα. Τρεφόταν με πτώματα ζώων και όχι με χορτάρι. Ο Μονόκερως ήταν το ον που έφεραν τα πνεύματα πέντε πλανητών στη μητέρα του Κουμφούκιου λίγο πριν τον γεννήσει. Ο Μονόκερως αυτός είχε την μορφή αγελάδας με άκρα δράκοντα, 70 χρόνια μετά τον μονόκερω αυτόν τον σκότωσαν κυνηγοί και στο κέρατο του ακόμα είχε τη κορδέλα που του είχε δέσει η μητέρα του Κομφούκιου.
Φοίνικας:
Ο Φοίνιξ (από το «φοινός» = πορφυρός, βαθυκόκκινος) είναι ένα μυθολογικό πουλί που ξαναγεννιέται απ' τις στάχτες του. Το πουλί του Φοίνικα τιμούνταν στην αρχαία Ελλάδα και συνδεόταν με την λατρεία του Ήλιου και του Απόλλωνα.
Πέρα από την αρχαία Ελλάδα, ο Φοίνικας ήταν ένα πολύ ιερό σύμβολο και για άλλους πολιτισμούς:
· Σύμφωνα με τους Αιγυπτίους ονομάζεται Μπένου (Bennu) και βρίσκονταν στη κορυφή της πυραμίδας που ξεπρόβαλε στη Δημιουργία από τα αρχέγονα ύδατα. O Φοίνιξ συνδέεται με το γιο του Όσιρη και της Ίσιδος, τον Ώρο, που είναι το ιερό βρέφος που παίρνει εκδίκηση για το θάνατο του Πατέρα του.
· Στον Εβραϊκό πολιτισμό είναι το μόνο ζώο που δεν τρώει από το καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού. Σύμφωνα με αυτή τη παράδοση λοιπόν η Εύα δίνει σε όλα τα ζώα να φάνε και μόνο αυτός αντιστέκεται. Ο Θεός λοιπόν τον τιμάει τον Φοίνικα (εβραϊστί Milcham) και τον κάνει αθάνατο. Έτσι είναι μόνο ένα αρσενικό και δεν αναπαράγεται.
· Στον πρωτοχριστιανισμό, ο Φοίνιξ αναπαριστά τον Ιησού Χριστό, που επίσης πεθαίνει και ανασταίνεται σε τρεις μέρες όπως και ο φοίνιξ αναγεννιέται πλήρως σε τρεις μέρες. Ο συμβολισμός μπορεί να γίνει εμφανής σε πολλούς ναούς της Ελλάδας.
· Ο Φοίνιξ αποτελεί ιερό ζώο του Βισνού, στην Ινδουιστική θρησκεία. Για την ακρίβεια συνδέεται με το Avatar του Βισνού (ένας από τους τρεις μεγάλους θεούς της συγκεκριμένης θρησκείας και κατά αυτούς ο συντηρητής των πάντων), τον δοξασμένο Ράμα (Ραμ) που είναι ο θεός του Ήλιου. Εκεί ονομάζεται Garunda.
· Για τους Κινέζους, βασιλεύει στο Νότο (το στοιχείο του Πυρός). Αιώνιος αγαπημένος του θεωρείται ο Ιερός Δράκος. Στη κινέζικη πρακτική Feng Shui θεωρείται πανίσχυρη γητεία για καλή ερωτική ζωή να έχουν αυτά τα δύο ιερά ζώα ρομαντική στιγμή.
· Ο Φοίνιξ σε διάφορες μορφές εμφανίζεται και στους Πέρσες, στους Νοτιοαφρικανούς, ακόμα και τους αρχαίους πολιτισμούς της κεντρικής και νότιας Αμερικής.
Αναλυτικά εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)
Λεβιάθαν:
Σύνθετη εβραϊκή λέξη (λεβιάθ + θαννέμ = «σύνολο δρακόντων») που σημαίνει θαλάσσιο τέρας ή μεταφορικά: «το κολοσσιαίο και τερατώδες». Στην Αγία γραφή αναφέρεται ο Λεβιάθαν ως το μέγιστο τέρας, φοβερό στην εμφάνιση που τρέπει αυτούς που το βλέπουν σε φυγή. Ο Ιώβ το παρουσιάζει ως κροκόδειλο και ο Ησαϊας ως φίδι «σκοτεινό δράκοντα», κατά την Καββάλα την Ιουδαϊκή προφορική μυστηριώδη παράδοση και διδασκαλία, ο Λεβιάθαν είναι ένα από τα πνεύματα των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα και κυβερνά την Θάλασσα στο κράτος του Βεελζεβούλ.
Μπεεμόθ: Άλλο ένα τέρας που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη και πιο συγκεκριμένα στο βιβλίο του Ιώβ. Υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε μαζί με τον άνθρωπο, είναι φυτοφάγο και ζει σε βάλτους και είναι το μεγαλύτερο ζώο της ξηράς, με δυνατό μυοσκελετικό σύστημα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι στην πραγματικότητα είναι ο ελέφαντας ή ο ιπποπόταμος.
Κράκεν:
Το Κράκεν ήταν ένα τέρας που έμοιαζε με γιγάντιο χταπόδι και σκόρπιζε επί αιώνες τον τρόμο στους ωκεανούς και στα πληρώματα που θαλασσοδέρνονταν σε αυτούς. Ξεπήδησε από τα σκανδιναβικά σάγκα και αρχικά η παρουσία του ήταν περιορισμένη στα ανοιχτά της Νορβηγίας και της Ισλανδίας. Οι νορβηγοί ψαράδες έλεγαν ότι το ζώο ήταν μεγάλο σαν νησί και ότι ο κίνδυνος δεν προερχόταν τόσο από τις επιθέσεις του όσο από το γεγονός ότι δημιουργούσε μια γιγαντιαία δίνη, καθώς καταδυόταν με ταχύτητα προς τον βυθό. Γρήγορα ωστόσο άρχισαν να διαδίδονται ιστορίες για τις δεινές επιθετικές του ικανότητες.
Γκόλεμ:
Το γκόλεμ στην εβραϊκή μυθολογία είναι ένα είδωλο, μια «κούκλα». Αν στο μέτωπο αυτής της κούκλας γράψεις την εβραϊκή λέξη emet (αλήθεια), το αγαλματίδιο παίρνει ζωή, διότι η ζωή είναι αλήθεια (αλήθεια = έλλειψη λήθης). Αν απο την emet που έχεις γράψει στο μέτωπο του Γκόλεμ, διαγράψεις το e, προκύπτει η εβραϊκή λέξη met, που σημαίνει θάνατος. Το Γκόλεμ τότε αυτομάτως επανέρχεται στην έμορφη κατάσταση της ύλης και γίνεται σκόνη...
Βασιλίσκος:
Ο βασιλίσκος ήταν ένα απ' τα χειρότερα τέρατα που έχει πλάσει η φαντασία του ανθρώπου. Στις πρώτες αναπαραστάσεις του έμοιαζε με ένα μικρό φίδι με λοφίο, που μπορούσε να σκοτώσει με το δηλητήριο του αλλά και με το ίδιο του το βλέμμα,καθώς πίστευαν πως μπορεί να βάλει φωτιά ή να πετρώσει κάποιον ή κάτι όταν το κοιτάει.Κατά το Μεσαίωνα, το φαντάζονταν μεγαλύτερο, με ανάσα που μπορούσε να σκοτώσει και έναν πολύ τρομακτικό βρυχηθμό. Αργότερα άλλαξε για τελευταία φορά η μορφή του: υποστήριζαν πως προερχόταν από αυγό που είχε γεννήσει κόκορας και κλώσησε βάτραχος. Έτσι τελικά απέκτησε κεφάλι και σώμα κόκορα, φτερά δράκου και ουρά φιδιού. Ο μόνος τρόπος για να σκοτώσει κανείς βασιλίσκο ήταν να του δείξει το είδωλό του σε έναν καθρέφτη ή να τον βάλει να ακούσει το λάλημα ενός κόκορα. Το μόνο ζώο όμως που μπορούσε να σκοτώσει το τρομερό τέρας αυτό ήταν η μικροσκοπική νυφίτσα, καθώς είχε ανοσία στο βλέμμα και το δηλητήριό του.